فیلمسازان تازهٔ دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰

صنعت سینمای آمریکا در دورهٔ جوان گرائی

سینمای نوین آمریکا (۲)

سینمای نوین آمریکا

تورم و تشکل‌های تجاری در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰

تأثیرات ویدئو (۲)

تأثیرات ویدئو

گنگستری و ضدکمونیستی

گنگستری و ضدکمونیستی

 

فیلم‌های گنگستری، که در جریان جنگ جای خود را به فیلم‌های جاسوسی سپرده بودند، در اواخر دههٔ ۱۹۴۰ تحت‌تأثیر فیلم نوار سربرآوردند. در آن زمان فیلم‌های 'سیاه' جنائی همگی به افراد جنایتکار و روابط آنها با خلافکاران می‌پرداختند، از جمله در فیلم‌هائی نظیر قاتلین (رابرت سیودماک، ۱۹۴۶)، بوسهٔ مرگ (هنری هاتاوی، ۱۹۴۷)، تنها خواهم رفت (I Walk Alone)(بایرُن هسکین ـ Byron Haskin؛ سال ۱۹۴۷)، شهر برهنه (ژول داسَن، ۱۹۴۸)، نیروی شر (ابراهام پالنُسکی، ۱۹۴۸)، آنها شب را پسندیده‌اند (نیکلاس ری، ۱۹۴۹)، گرمای سوزان (White Heat) (رائول والش، ۱۹۴۹)، دیوانهٔ اسلحه (جوزف هـ. لوییس، ۱۹۵۰)، بوسهٔ خداحافظی فردا (Kiss Tomorrow Goodbye) (گُردون داگلاس، ۱۹۵۰) و جائی‌که پیاده‌روها تمام می‌شوند (اتو پره مینجر، ۱۹۵۰). در دههٔ پا در هوای ۱۹۵۰ این تأکید از افراد خلافکار به‌سوی توطئه‌های جنائی در سراسر کشور تغییر جهت داد.

وسترن

وسترن

 

تنها گونه‌ای که توانست پردهٔ عریض‌‌شدهٔ سینما در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ را به‌خوبی تحمل کند سینمای وسترن بود که در آن مناظر گسترده‌ٔ طبیعی عنصری حیاتی محسوب می‌شوند. صورتِ قهرمانی، آرمانی و حماسی در وسترن‌های جان فورد و مقلدانش در دههٔ ۱۹۵۰ همچنان محبوبیت خود را حفظ کرده بود، اما به‌تدریج جای خود را به‌صورت تازه‌ای سپرد که 'وسترن بالغ' لقب گرفت. این گونهٔ سینمائی، که فیلم‌های تفنگدار (The Gunfighter) (هنری کینگ، ۱۹۵۰) و صلات ظهر (فرد زینه‌مان، ۱۹۵۲) از سرمشق‌های آن به‌شمار می‌روند، معمولاً به تضادی روانشناختی یا اخلاقی میان قهرمان اصلی با جامعه‌اش می‌پردازد و با خلق کهن - الگوی شاعرانه و اخلاقِ فرقه‌گرایانهٔ فورد کار چندانی ندارد.

موزیکال

موزیکال

 

در اواخر دههٔ ۱۹۴۰ موزیکال‌های هالیوودی به اوج اعلاء زرق و برق و رنگ رسیده بودند و این شکوفائی به یمن وجود آرتور فرید (Arthur Freed؛ سال ۱۹۷۳-۱۸۹۴) تهیه‌کنندهٔ MGM حاصل شده بود که از اواسط تا اواخر دههٔ ۱۹۴۰ واحدهای تولیدی بلندپروازانه‌ای را سازمان داده بود: کارگردان‌هائی چون وینسنت مینلّی (دیدار در سنت لوییس ـ Meet Me in St.Louis؛ سال ۱۹۴۴؛ یُلاندا و دزد ـ Yolanda and the Thief؛ سال ۱۹۴۵)؛ استنلی دانن، و رقص آرا و کارگردان‌هائی چون چارلز والترز (Charles Walters - سال ۱۹۸۲-۱۹۱۱) و جین کِلی (متولد ۱۹۱۲)، و اجراءکنندگان با قریحه‌ای چون خودِ کِلی، فِرد آستِر، جودی گارلند، جون اِلیسُن (June Allyson) و سید چَریس (Cyd Charisse) همگی در این واحدها قرار می‌گرفتند.